Rozwarstwienie społeczeństw pod względem finansowym było widoczne praktycznie we wszystkich krajach już od wielu lat. Niemniej jednak, światowy kryzys gospodarczy doprowadził do wyraźnego pogłębienia tego negatywnego zjawiska.

Programy oszczędnościowe wprowadzane przez państwa starające się ratować przed recesją najgorzej wpływały na najbiedniejszych obywateli, nie przynosząc większych szkód tym najbogatszym. W efekcie kryzysu i podejmowanej z nim walki, ubodzy stali się jeszcze biedniejsi, a bogaci albo utrzymali swój majątek, albo pomniejszyli fortuny tylko w nieznacznych stopniu.

Zjawisko to szczególnie dobrze oddają dane dotyczące bogacenia się poszczególnych grup społecznych w Stanach Zjednoczonych. Analitycy wyliczyli tam, że na przestrzeni 28 lat, między rokiem 1979 a 2007 najbogatsi obywatele stanowiący 1% całej nacji mogli liczyć na wzrost realnych dochodów sięgający aż 275%. Natomiast w przypadku 1/5 mieszkańców stanowiących najuboższą grupę, był to wzrost na poziomie wynoszącym zaledwie 18%.

Specjaliści podkreślają, że tak duże rozwarstwienie może być niebezpieczne nawet pod względem politycznym. Zwracają uwagę na fakt, iż niezadowoleni z władzy doprowadzającej do kryzysu obywatele różnych krajów coraz częściej decydują się na popieranie partii populistycznych, skrajnie prawicowych lub lewicowych. Idee głoszone przez takie ugrupowania najczęściej opierają się na negowaniu elit ekonomicznych, politycznych i intelektualnych.

Co prawda, na Starym Kontynencie może to doprowadzić do niepokojów społecznych oraz osłabienia pozycji rządów, jednak przypomina się, że w Afryce Północnej i na Bliskim Wschodzie takie zjawisko doprowadziło do poważniejszych problemów – arabska wiosna przekształciła się w destabilizację systemu, której do dziś nie udało się naprawić.

Jeżeli chodzi o rozwarstwienie w naszym kraju, to jego stopień określany jest jako średni. Niestety, wynagrodzenia szeregowych pracowników otrzymujacych minimalną pensję krajową są nawet o 300 razy mniejsze od płac dyrektorów.