Trudno znaleźć jednoznaczną definicję pracoholizmu. Niektórzy poświęcają na wykonywanie obowiązków służbowych więcej czasu, niż zakłada ich umowa, jednak nie są pracoholikami. Są i tacy, którym wydaje się, że po prostu starają się być oddanymi pracownikami, a jednak można uznać już, że są uzależnieni od swojej pracy. Najczęściej pracoholizm jest problemem w krajach o gospodarkach rozwijających się, które pod względem stopnia rozwoju gospodarczego dopiero chcą dogonić państwa o silnych gospodarek.

Organizacja Współpracy Gospodarczej i Rozwoju już nie po raz pierwszy sporządziła zestawienie krajów, których obywatele na pracę zawodową poświęcają najwięcej czasu w ciągu roku. Polska była jednym z tych krajów, w których pracownicy są szczególnie oddanie pracy, bo spędzamy w niej średnio 1918 godzin w roku.

Jeszcze więcej pracują Meksykanie aż 2228 godzin na rok. W Grecji są to 2042 godziny, w Rosji – 1985 godzin. Oznacza to, że Polacy znajdują się na 4. pozycji całego rankingu. Nie świadczy to o nas najlepiej. Często wynika to z faktu, że pracownicy nie mają odwagi odmówić pozostania po godzinach czy dokończenia pracy w domu. Zwykle chodzi o obawy związane z utratą pracy w wypadku odmowy.

Zdaniem części ekspertów, niekoniecznie oznacza to jednak pracoholizm. Niektórzy twierdzą, że dopóki nadmierne zaangażowanie w pracę jest krótkotrwałe albo wynika z pasji i nie prowadzi do lekceważenia istotnych spraw w życiu prywatnym, to nie jest zagrożone pracoholizmem. Mimo to trzeba przyznać, że zdania w tym temacie są mocno podzielone.

Są bowiem także ci, dla których pracoholizm to jednak zjawisko, w którym praca staje się wyniszczająca ze względu na długoterminowy charakter przepracowywania się, negatywny wpływ na życie rodzinne oraz szkody wyrządzane na zdrowiu pracującego. Ponadto pracoholizm prowadzi do obniżenia efektywności i kreatywności, w rzeczywistości obniżając realną przydatność pracownika.